Over angstige patiënten en autorijden met een extra pedaal

Gisteren kreeg ik een patiënt op doorverwijzing. De verwijsbrief vermeldde enkel: “endo 26”. Geen extra uitleg of context. Als laatste patiënt van de dag nam ze plaats in de stoel. Mijn team en ik zaten goed in onze flow en waren klaar om de behandeling vlot af te ronden. Wat we niet wisten, maar snel duidelijk werd: deze patiënt was extreem angstig en claustrofobisch.

Onverwachte wending

De behandeling begon zoals altijd en de rubberdam werd geplaatst. Maar toen gebeurde het: de patiënt kreeg een paniekaanval. Ze trok de rubberdam af, sprong op, en maakte aanstalten om weg te lopen. We konden haar gelukkig kalmeren en vroegen wat er precies speelde.

“Bij mijn laatste tandartsafspraak lukte dit ook al niet. Ik wil dit echt niet,” gaf ze toe. Dit vroeg om een andere aanpak. Geen bijtblokje, geen bodytray. Ons werkveld werd volledig heringericht, terwijl de patiënt zich zichtbaar ongemakkelijk voelde.

Aanpassen en doorzetten

Met enkele kalmeermomenten, extra plaspauzes en veel geduld ging de behandeling door. Totdat een vijl afbrak. Gelukkig kon ik die snel verwijderen, en uiteindelijk slaagden we erin de behandeling succesvol af te ronden. Het resultaat was mooi, maar ik voelde me volledig leeg.

Waar het misliep 

Dit had met een paar kleine ingrepen echt helemaal anders kunnen verlopen. Alleen al door beter te communiceren. Als de doorverwijzer vermeld had dat de patiënt angstig was en de rubberdam niet verdroeg, dan hadden we ons beter kunnen voorbereiden. We zouden meer tijd voorzien hebben of zelfs een extra afspraak kunnen maken om vertrouwen op te bouwen en de patiënt geleidelijk te laten wennen aan de rubberdam. Dan hadden we ook ons werkveld herschikt of extra assistentie voorzien.

Autorijden met een extra pedaal

Het verliezen van je gebruikelijke werkstructuur voelt alsof je ineens een auto moet besturen met een extra pedaal. Het brengt chaos en verstoort je focus, waardoor de kans op fouten toeneemt en de kwaliteit van je werk kan dalen. En die afgebroken vijl? Bij een kalme patiënt en in mijn normale werkflow was dat waarschijnlijk niet gebeurd. Daar ben ik 100% zeker van.

Ondanks de uitdagende omstandigheden had ik oog voor de noden van de patiënt én kon ik toch de impact van de angst op de behandeling tot het minimum beperken. En dat lukte me alleen maar dankzij mijn ervaring en een flexibele aanpak van mezelf én mijn team.

Op zoek naar rust en focus?

Je leest het hier: ook bij mij gaat het allemaal niet vanzelf. Maar door afspraken te maken met doorverwijzers over communicatie en mijn werkorganisatie op punt te zetten, sluit ik mijn werkdag meestal met een voldaan gevoel (en op tijd!) af.

Zoek jij ook meer focus en rust in je werk als tandarts? Wil je de kwaliteit hoog houden en niet elke dag leeg thuiskomen? Dan is FLOW echt iets voor jou.